“…แรกเริ่มเดิมทีนั้น ชาถูกใช้เป็นยาก่อนพัฒนาไปสู่เครื่องดื่มในภายหลัง ในคริสต์ศตวรรษที่ 8 ชาได้พัฒนาไปสู่ขอบเขตของการกวี ในฐานะเครื่องมือแห่งการบรรเทิงศิลปะชนิดหนึ่ง กระทั่งคริสต์ศตวรรษที่ 15 ณ ประเทศญี่ปุ่นได้มีการทำให้ชามีความสูงส่งยิ่งขึ้นจนเป็นศาสนาแห่งความงาม หรือที่เรียกกันว่าซะโด (แปลตรงตัวได้ว่า วิถีแห่งชา ในที่นี้หมายถึง พิธีชงชาญี่ปุ่น) ซะโดเป็นพิธีกรรมอย่างหนึ่งที่อยู่บนพื้นฐานของการเคารพนับถือความงามต่างๆที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในชีวิตประจำวัน และชี้ให้เห็นถึงความบริสุทธิ์และความลงตัว ความมหัศจรรย์ของความเอื้อเฟื้อต่อผู้อื่น และระเบียบความเป็นไปของสังคมจินตนิยม จุดสำคัญของซะโดคือการเคารพความไม่สมบูรณ์แบบ เพราะมันคือความพยายามที่จะทำในสิ่งที่เป็นไปได้ ภายใต้สิ่งที่ยากที่จะหยั่งถึงที่เรียกว่า ชีวิต…”
The Book of Tea
Okakura Kakuzō (1906)